Friday 26 November 2010
Friday 29 October 2010
Ο Αστέρης Γκέκας συμπυκνώνει αισθητικές αναμνήσεις του μεσογειακού τοπίου
5 ΝΟΕΜΒΡΙΟΥ Λευκωσία, the Office (99848495). Εγκαίνια 7.30μ.μ. Μέχρι 30 Νοεμβρίου (''Φιλελεύθερος'' 25/10/10).
Ο Αστέρης Γκέκας έχει και στο παρελθόν χαράξει και επι- ζωγραφίσει σειρές από κα- λαπόδια, από το 1990 κι έπει- τα. Στη δουλειά που παρου- σιάζει από τις 5 Νοεμβρίου στην αυτοσχέδια γκαλερί the Office, στην Εντός Των Τειχών Λευκωσία, όμως, επιτελεί μια ιδιόχειρη άσκηση σε «φυσιογνωμικά» στοιχεία του μεσογειακού τοπίου. Τον χώρο που είναι σήμερα η γκαλερί χρησιμοποιούσε για 56 χρόνια ένας υποδημα- τοποιός της Λευκωσίας, ο Ανδρέας Μάτσας και πλέον τον διευθύνει ο γιος του, Τάσος Γκέκας που τα τελευταία δέκα χρόνια ζει στην Κύπρο. Η έκθεση τελεί υπό την αιγίδα της Ελληνικής Πρεσβείας και τα εγκαίνια θα τελέσει ο πρέσβης
της Ελλάδας Βασίλης Παπαϊωάννου. Σε ένα πρώτο επίπεδο, ενδημικά φυτά της Κύπρου, όπως ο κρόκος, το κυπριακό κυκλάμινο δίνουν στον Αστέρη Γκέκα το έρεισμα να εστιά- σει την προσοχή του σε εγγενή, μορφολογικά στοιχεία του τόπου. Όχι μονάχα ως προς το θέ- μα των χρωματικών του επιλογών αλλά και όσον αφορά τα διακοσμητικά τους μοτίβα. Σε ένα δεύ- τερο επίπεδο, ο χώρος του Γραφείου και ειδικό- τερα τα δομικά χαρακτηριστικά που προδίδουν την προηγούμενή του χρήση ως υποδηματοποι- είο, λειτουργούν «αντιστικτικά» ως πρόσκληση και ως πρόκληση για τον εικαστικό για να συνε- χίσει μια μακρόχρονη παράδοση μπολιάζοντάς
την παράλληλα σε μια νέα τάξη «σημείων».
Αισθητικές αναμνήσεις
Όταν όλα τριγύρω φαίνονται στεγνά, η άγρια ρί- γανη στο Κάβο Γκρέκο ή στον Απόστολο Ανδρέα «γειώνει» βαθιά τις ρίζες της για να επιβιώσει. Μια αντίστοιχη διαδικασία ακολουθεί ο Αστέ- ρης Γκέκας απέναντι στην παράδοση. Δεν τη στο- χάζεται ως ένα παράξενο απολίθωμα αλλά για τον ίδιο αποτελεί στην πράξη έναν ολοζώντανο οργανισμό, ένα αντικείμενο αέναης προσαρ- μογής και γοητείας. Όπως ένα καλαπόδι ακο- λουθεί την κυρτή φόρμα του ποδιού, το ίδιο μι- μείται και ο εικαστικός απέναντι στο χρόνο.
Βάφοντας, «κεντώντας» το καλαπόδι, συ- σπειρώνει πολύτροπα αισθητικές αναμνήσεις του μεσογειακού τοπίου. «Σκάβοντας», το κα- λαπόδι, σκάβει τεχνηέντως την ίδια τη ρωμαίι- κη κληρονομιά και αυτή αναβλύζει αρώματα. Εκμαιεύοντας ο Αστέρης Γκέκας υπομονετικά το νεότερο από το παλαιό δίνει τη δική του προ- σωπική απάντηση στον εφήμερο χαρακτήρα των εκθέσεων, κρατώντας με ευλάβεια που φθά- νει στα όρια της μονότονης προσευχής μια συ- νεπή και πεισματική στάση πάνω στο ιδιαίτερα ευαίσθητο για όλους μας ζήτημα της ελληνικής παράδοσης. Τα υποδήματα αποτελούν πιθα- νόν ένα ιερό, αναπόσπαστο κομμάτι της ίδιας της ζωής. Τα καλαπόδια, a priori μάρτυρες του χρόνου και της θωπείας του μάστορα - αποτε- λούν πιθανόν μια ιδιότυπη μήτρα που προετοι- μάζει μελλοντικά, αισιόδοξα βήματα. Τα ζεστά και χαρούμενα «Υποδήματα» του Αστέρη Γκέκα σας προσκαλούν να αναζητήσετε αυτές τις πι-
θανότητες στις προσωπικές σας διαδρομές.
Έργα και ημέρες
Γνήσιος και πηγαίος καλλιτέχνης ο Αστέρης Γκέ- κας, που ζει και εργάζεται στο Βόλο, έχει στο παρελθόν παρουσιάσει δυο φορές στην Κύπρο δουλειά του, όπου συνδυάζει μια ιδιότυπη ζω- γραφική - μικρογλυπτική σε ξύλο, δημιουργώ- ντας με τα έργα του περιβάλλοντα και εγκατα- στάσεις. Πριν από περίπου δυο χρόνια παρου- σίασε δυο εκθέσεις ταυτόχρονα, στο μπαρ-εστια- τόριο Ερωδός και στο Χαμάμ Ομεριέ με έργα που εμπνεύστηκε από τους δύο χώρους.
Ο Αστέρης Γκέκας γεννήθηκε το 1954 στη Θεσ- σαλονίκη. Έχει πραγματοποιήσει περισσότερες από 40 ατομικές εκθέσεις σε Ελλάδα, Κύπρο και Ευρώπη. Έργα του βρίσκονται σε μουσεία και ιδιωτικές συλλογές σε Ελλάδα, Ευρώπη, Αμερι- κή και Ασία. Μαθήτευσε κοντά στον γλύπτη Νί- κο Μιχελιδάκη. Το 1985 ίδρυσε το Εργαστήρι Ξυλογραφών «Δημήτρης Γαλάνης» και, εκτός των χαρακτικών, δημιουργεί έργα με κυρίαρχο υλι- κό το ξύλο.
Ξεκινώντας πρώτα από τις μήτρες των έργων του διαμορφώνει ένα δικό του μορφοπλαστικό λόγο. Σπάνια εκθέτει πίνακες με τη συμβατική έννοια της λέξης. Κατά κανόνα πρόκειται για αντικείμενα - εργαλεία μαστόρων ή του σπιτι- ού τα οποία ζωγραφίζει με πολύχρωμες κουκί- δες που συχνά καλύπτουν ολόκληρη την επι- φάνεια. Το βιομηχανικό αντικείμενο ή εργαλείο μετατρέπεται σε νέο όργανο, αναζωογονημένο από την εικαστική δράση του Γκέκα, μια νέα ζωή που αξιώνει να επιβληθεί στην προηγούμενη φόρμα και να πανηγυρίσει αυτή τη μαγική της ικανότητα. Πρόκειται για μια ζωγραφική δυνα- μική όπως του αφηρημένου εξπρεσιονισμού, αλλά ταυτόχρονα και τρυφερή όπως της λυρι- κής αφαίρεσης χωρίς όμως να χάνεται και το εν- νοιολογικό υπόστρωμα του πουαντιλισμού.
Friday 6 March 2009
Friday 20 February 2009
Tuesday 30 December 2008
Friday 12 December 2008
Στην Κύπρο με εμπνέει η ελπίδα
Τακτικός επισκέπτης του Χαμάμ και της Ερωδού, ο Αστέρης Γκέκας δημιούργησε έργα εμπνευσμένος από το χώρο και τους ανθρώπους που συναντά σ' αυτόν κι επέστρεψε για να τα εκθέσει στο "αμέριμνο κοινό, το ανυποψίαστο".
Εγκαινιάζονται απόψε στο μπαρ-εστιατόριο "Ερωδός" και στο Χαμάμ Ομεριέ δύο εκθέσεις του με έργα που εμπνεύστηκε από τους δύο χώρους
Στη δεύτερή του έκθεση στη Λευκωσία, ο Θεσσαλονικιός ζωγράφος και χαράκτης Αστέρης Γκέκας εμπνέεται από το χώρο. Με κυρίαρχο υλικό το ξύλο, το οποίο αναμορφώνει με τη μέθοδο του πουαντελισμού, και με αναφορές στην αίσθηση της αφής, στις Πιερίδες Μούσες και την ποίηση του Καβάφη, του Ελύτη, του Μοσκώφ και του Εμπειρίκου, ο καλλιτέχνης παραθέτει στο κυπριακό κοινό, έως τις 20 Δεκεμβρίου, δυο σειρές από έργα του. Λίγο προτού εγκαινιάσει, απόψε, το "Ευτυχώς έχουμε τη Μουσική" στο μπαρ-εστιατόριο "Ερωδός" και το "Θυμήσου σώμα" (από το ομώνυμο ποίημα του Καβάφη) στο Χαμάμ Ομεριέ, ο ταξιδευτής Γκέκας μιλά στον "Π" για το έργο, τα ερεθίσματα και τη σχέση του με την Κύπρο.
Πώς ξεκινήσατε την ενασχόλησή σας με τη ζωγραφική και τη χαρακτική;
Ξεκίνησα με τη χαρακτική. Ήμουν πολύ κοντά σε μεγάλους Έλληνες χαράκτες. Αλλά δεν μπορούσα αυτό το άσπρο-μαύρο στα χαρακτικά μου, ήθελα χρώμα. Έτσι έπαιρνα τις μήτρες των χαρακτικών, προσέθετα χρώμα κι έκανα έγχρωμα αυτόνομα έργα. Είναι μια ιδιαίτερη τεχνική που κάποιοι την κατατάσσουν στη ζωγραφική και άλλοι στις κατασκευές και τη γλυπτική. Εμένα δεν με ενδιαφέρει η τοποθέτηση. Εγώ λέω ότι είμαι πολλαπλασιαστής ηδονικών στιγμών. Με ενδιαφέρουν τα μάτια του ανθρώπου που αμέριμνα αφήνονται απέναντι στο έργο και έχουν να δουν και να χαρούν ή να σκεφτούν και να προβληματιστούν.
Τι θα δει ο επισκέπτης σ' αυτή τη δεύτερη έκθεσή σας στη Λευκωσία;
Αυτή τη φορά είναι έργα φτιαγμένα για τους δύο χώρους, είναι ειδικές εκθέσεις. Τα έργα στην "Ερωδό" αφορούν στη μουσική και στο αίσθημα της αρχιτεκτονικής που διαπνέει το χώρο. Η μουσική έχει έναν παρηγορητικό ρόλο, για αυτό και η έκθεση αυτή ονομάζεται "Ευτυχώς έχουμε τη μουσική"-από τότε που γεννηθήκαμε. Είναι κάτι που δεν αλλοίωσε ο σύγχρονος τρόπος ζωής. Όσο κι αν αλλάζουν τα γούστα, η καλή μουσική παραμένει μία. Τα υπόλοιπα έργα, στο Χαμάμ Ομεριέ, είναι γύρω από την ενότητα "Θυμήσου σώμα", του Κωνσταντίνου Καβάφη. Είναι μια συζήτηση για αυτή την υπόθεση της φροντίδας του σώματος σαν μια πρώτη ερωτική δράση, όπου ετοιμάζεται ο άνθρωπος να δώσει και να δοθεί.
Πώς προέκυψαν τα έργα ειδικά για αυτούς τους χώρους;
Έρχομαι τακτικά εδώ και έχω τη σκέψη ότι ένας καλλιτέχνης, πέρα από τις τακτικές εκθέσεις στις γκαλερί και τα μουσεία, πρέπει να εκθέτει τα έργα του και σε θαμώνες. Στην Ερωδό τα έργα μου θα τα συναντήσουν στο μήνα αυτό περίπου 2.000 επισκέπτες συν όσοι βρεθούν στο Χαμάμ. Αυτή λοιπόν η άμεση επαφή με το αμέριμνο κοινό, το ανυποψίαστο, είναι πολύ μαγική και πολύ "καθαρή" για την υπόθεση της τέχνης.
Άρα αντλείτε έμπνευση κι από το χώρο.
Παίρνω έμπνευση κι απ' το χώρο κι απ' τους ανθρώπους. Γιατί έρχονται οι άνθρωποι με την καλύτερη ενδυμασία, με την καλύτερη ψυχική διάθεση για να χαλαρώσουν και συμπτωματικά συναντούν κάτι μπροστά τους. Και αυτό είναι κάτι πολύ φυσικό. Έπειτα, στην Κύπρο ζει ο μεγάλος μου γιος. Εδώ έχω την ιδέα της αναμονής πάντα για κάτι, εδώ και 35 χρόνια κι αυτό φαίνεται στο έργο "Η Αναμένουσα"-μια γυναίκα περιμένει. Δηλαδή, η αναμονή πλέον έχει πάρει μια στάση ζωής. Θα λυθούν τα θέματα και θα 'χουμε την αναμονή πάλι στο μυαλό μας, δεν θα ξεφύγουμε από αυτή την άποψη. Αυτά με απασχολούν, είναι αιτίες που δημιουργώ. Δεν μπορώ να ξεφύγω από θέματα που απασχολούν τους ανθρώπους ή με συγκινούν εμένα. Με εμπνέει λοιπόν η ίδια η ζωή και τα χαρακτηριστικά της. Εδώ στην Κύπρο με εμπνέει ο κόσμος. Με εμπνέει και η ελπίδα, με εμπνέει και η αναμονή, είναι μια δράση.
Υπάρχει κάποια γωνιά της Κύπρου που ξεχωρίζετε;
Η παλιά πόλη της Λευκωσίας. Η πιο λεπτή γωνιά είναι στη Μίνωος 36. Εκεί ήταν το πρώτο διαμέρισμα, πάνω στην πράσινη γραμμή, που νοίκιασε ο γιος μου όταν ήρθε πριν από οχτώ χρόνια να σπουδάσει στο Πανεπιστήμιο Κύπρου. Είμαι ευγνώμων στο κυπριακό κοινό για αυτόν. Επίσης, ενώ δεν έχω μεγάλη σχέση με τα θέματα της θρησκείας, η περιφορά του Επιταφίου από τη Φανερωμένη ήταν μια συγκλονιστική εμπειρία. Η αίσθηση του θρησκευτισμού των Κυπρίων είναι πολύ παραπάνω απ' ό,τι σ' άλλα σημεία της Ελλάδας.
Είστε και δεινός ταξιδευτής. Τι αναζητάτε μέσ' από τα ταξίδια σας;
Αναζητώ τον κόσμο της δεκαετίας του '60. Που είχαν ανοιχτές τις πόρτες. Που τραγουδούσαν οι άνθρωποι κι αγαπιούνταν πιο πολύ. Και νομίζω ότι η καρδιά του κόσμου από αυτό που ψάχνω βρίσκεται στη Νότια Αμερική, μεταξύ Αργεντινής, Χιλής και Ουρουγουάης. Και βέβαια και στις καρδιές μας, αυτό το "φανταστικό νησί" που τραγουδιέται, το 'χουμε μέσα στην ψυχή μας. Για αυτό είμαστε και περισσότερο ταξιδευτές εσωτερικών διαδρομών, αλλά πρέπει καμιά φορά να βγάζουμε τις εσωτερικές μας διαδρομές και προς τα έξω, με εικόνα και χρώμα.
Ζείτε και στην επαρχία. Είναι πιο εύκολο για έναν καλλιτέχνη να ηρεμεί εκεί;
Δεν νομίζω ότι ο Βόλος είναι επαρχία. Είναι πρωτεύουσα του κάλλους, γιατί είναι η πιο ωραία πόλη της Ελλάδας. Είμαι άνθρωπος που θέλω να βρίσκομαι με τον κόσμο, λειτουργώ με πολύ λίγους ανθρώπους και είμαι ικανοποιημένος, δεν αισθάνομαι ότι με παρακολουθεί κανένας. Η πόλη με στηρίζει. Όπως και η Λευκωσία με στηρίζει, γιατί έχω παρά πολλά έργα μου εδώ.
ΣΥΝΕΝΤΕΥΞΗ ΣΤΗ ΧΡΥΣΤΑ ΝΤΖΑΝΗ
Κωδικός άρθρου: 835297
ΠΟΛΙΤΗΣ - 20/11/2008, Σελίδα: 41
Subscribe to:
Posts (Atom)